Metoda diagnostyki preimplantacyjnej (PGD) opartej o platformę sekwencjonowania następnej generacji (NGS) wykorzystuje najnowocześniejsze techniki sekwencjonowania genomu ludzkiego (bezpośredniego odczytu informacji genetycznej) do badania zarodków.
Jest ona stosowana w ramach zapłodnienia pozaustrojowego i umożliwia zdobycie kompleksowej informacji o DNA zarodka w zakresie nieprawidłowości chromosomowych czy mutacji genetycznych. Daje to lekarzom niezwykłą szansę pomocy parom, które narażone są na zwiększone ryzyko wystąpienia zaburzeń genetycznych u płodu.
Do tej pory w przypadku odpowiednich wskazań możliwe było przeprowadzenie diagnostyki preimplantacyjnej PGD z zastosowaniem techniki FISH lub mikromacierzy (aCGH). Obie są skuteczne, mają jednak swoje ograniczenia.
Sekwencjonowanie Następnej Generacji (NGS) stanowi obecnie metodę referencyjną (potwierdzającą wyniki) dla innych technik badawczych w dianostyce genetycznej (takich jak np. RT-PCR, CGH). NGS jest badaniem niezwykle czułym, pozwalającym na identyfikację wielu zmian genetycznych. Dzięki temu rewolucyjnemu rozwiązaniu wiarygodność wyniku sięga 99,999% (Q50 wg Phred Quality Score). Zapewnia ono dostęp do ogromnej ilości danych. To z kolei przekłada się na większe możliwości oceny stanu zdrowia pacjenta przez lekarza i idywidualne dostosowanie postępowania terapeutycznego do jego sytuacji.
Dzięki zastosowaniu Next Generations Sequencing każda sekwencja kodująca genu odczytywana jest kilkaset razy. Dla porównania, sekwencjonowanie Sangerowskie, zakłada odczyt najwyżej kilkukrotny. Na etapie przeddiagnostycznym, zlecający nie musi mieć też dokładnej wiedzy o rodzaju poszukiwanej informacji, jak ma to miejsce w przypadku mikromacierzy (CGH). Sekwencjonowanie następnej generacji NGS pozwala na zbadanie całego genu, dzięki czemu wykrywamy nie tylko zmiany w pojedynczych nukleotydach, ale również delecje czy insercje.